بودن یعنی...

همه ما در زندگی روزمره دچار رخددادهایی هستیم که برایمان رقم می خورند. این اتفاقات کم و بیش برای نوع بشر تکراری و یکسان هستند هرچند هر انسانی هماره شرایط خاصی در رویارویی با این حوادث متنوع دارد. در نگرشی کلی میتوان گفت ما در رویارویی با وضعیتهای تکراری هم توانایی پاسخ تکراری داریم و هم واکنش منحصر به فرد (منحصر به فرد بودن, در واقع بدین معناست که بسامد تکرار این پاسخ نسبت به جوابهای دیگر بسیار کمتر است و ازینجاست که می شود تفاوت و اهمیت افراد استثنایی را درک کرد).
در اینجا اشاره صرفا به انتخاب و برگزیدن گزینه ای مناسب تر و معقول تر و حتی احساسی تر نسبت به گزینه های موجود دیگر نیست بلکه اشارتی به کسانی نیز هست که دست به اختراع گزینه میزنند. ویلیام بلیک معتقد است کسی که در سیستم موجود کار میکند برده آن سیستم است مگر آنکه خود سیستم جدیدی را اختراع کند.
باری اگر ما آن نبوغ و خاصیت استثنایی بودن, را نداریم دست کم می توانیم دست به انتخابهای درست بزنیم ( در اینجا درست معنای مبهمی دارد؛ درست در نظر من آن چیزی است که وجدان را معذب نکند و هماره و در همه زمانها اگر بارها با عقب برگردیم همان انتخاب را بکنیم).

چندی پیش حکایت بانویی را از زبان دوست نازنینی شنیدم که مشتاقم با گریزی به آن حکایت روایت مختصری از آن دست دهم... بانویی که به خودش وفادار مانده است...

اگر قلب و قلم رخصتم دهند در ادامه مطلب خواهد آمد آن روایت... چیزهایی بسیاری دوست دارم بنویسم اما از آنجا قایل به نوشته شدنم و نه نوشتن باید کلام به نوشتن آغاز کند تا من قلمش شوم حتی در قامت کلمات قاصر من...

خسته نباشید...